Cusco - Machu Picchu - Cusco

Hallo hallo!

Zijn we weer! Over 10 daagjes zijn we weer thuis, maar we hebben nog aardig wat te beschrijven over de afgelopen weken. So here we goooo.

Dag 38: Lekker kotsen!

Onze laatste blog beschreef onze laatste dag in Bolivia. Nu was het tijd voor Peru. Vanuit Copacabana gingen we direct door naar Cusco/Cuzco. Het is maar wat je prefereert. Het originele plan was wel bij Puno ook nog te stoppen, maar we hadden gehoord dat het niet zo heel boeiend zou zijn als je al naar Copacabana was geweest. Dus Puno zou overgeslagen worden en vervangen worden door Arequipa. Na Cuzco. 

Hoe dan ook moesten we wel nog langs Puno, en daar wisselen van bus. Maar dat waren zorgen voor later. 

We besloten in ieder geval de dag bus te nemen, want we waren de nachtbussen nogal zat. Ook omdat we er meestal aardig chagerijnig van worden. Dus we pakten de bus om 09:00. Met ons zat een Nederlands gezin. Ouders met 4 kids. Al vrij snel kwamen we er achter dat 1 van de zoontjes ziek was. Waarschijnlijk iets verkeerds gegeten. Arme jongetje heeft een paar keer goed overgegeven op weg naar Puno. Gelukkig had Chris een kotszakje om uit te delen! Sharing is caring natuurlijk.

We moesten natuurlijk ook de grens over. Dit was een leuk spelletje van afgezet worden in de regen. Een stempel halen. Een kopie laten maken van je paspoort voor 2 Bob bij de buurman. Vervolgens de grens over rennen om niet nat geregend te worden. Dan weer een nieuwe stempel halen om Peru in te mogen en nog even snel je geld wisselen bij een random vrouwtje achter een karretje. Wat een onderneming. Maar wel gelukt!

De bus van Puno naar Cuzco was een tandje groter en een tandje luxer. Voor iedereen behalve ons misschien. Wij zaten heerlijk op de achterste bank, waar je met 5 kan zitten naast elkaar. Op het begin hadden we de bank voor onszelf. Maar bij de eerste stop kwam er een gezin bij. Een vrouw met 3 kids en een enorme zak bagage die 2 stoelen in beslag nam en ook nog een jongen die gezellig in het midden mocht zitten. Alle ruimte werd benut. 1 van de kinderen ging namelijk lekker op de bagage zitten, bij de voetjes van de rest van de familie. Waar wij onze ogen uitkeken hoe zij opgepropt zaten, keken de kinderen hun ogen uit richting ons. We gokken dat ze niet zoveel gringo`s hadden gezien. Alles wat we deden was in ieder geval zeer interessant. Een aantal uur gingen aardig snel voorbij, maar tegen het eind waren we de busreis toch wel een beetje zat. Voornamelijk toen 1 van de meisjes begon over te geven. Eerst hadden we het beide niet echt door, maar op een gegeven moment was het toch niet te missen. We hadden in ieder geval veel medelijden, maar de muziek zette we toch een tandje harder. 

Dat meisje had nog een paar keer overgegeven. En op het moment dat ze opstaan om de bus te gaan verlaten, begint de volgende te kotsen. We proberen het met man en macht te negeren, maar zijn voornamelijk ook aan het bidden dat meisje nummer 1 haar kotszakje vast blijft houden aangezien zij wel was opgestaan en vlak naast ons stond. Uiteindelijk verliet de gehele familie de bus en konden wij (en de andere jongen) weer opgelucht ademhalen.

In Cuzco aangekomen zeiden we gedag tegen het Nederlandse gezin en vertrokken we richting ons hostel. We hadden besloten dat we weer behoefte hadden aan een goed feestje, aangezien we de eerdere nachten uiterlijk rond 10u naar bed zijn gegaan, dus hadden we 2 nachtjes geboekt in Loki hostel. Een hostelketen wat bekend staat om de feestje en weinig slaap. 

We waren rond 21:00 in het hostel. Spulletjes weggelegd en naar de bar gegaan. Het duurde even voordat we wakker waren en geintegreerd waren in het uitbundige alcohol gebruik (we hadden een klein beetje het gevoel dat we op een kinderfeestje terecht waren gekomen. Vooral nadat een jongen stoer op ons afgestapt was en weer afgedruipt was na het horen van onze leeftijd). Maar na een shotje Jagermeister waren we weer op een redelijk niveau (die shotjes zijn hier ongeveer 2x zo groot als in NL) en hebben we een hele gezellige 1ste avond gehad! Ook hebben we heel gezellig zitten kletsen met de Argentijnen in onze kamer. Dat ging door tot een uurtje of 4, terwijl er nog een aantal andere lagen te tukken. In een ander hostel zou dit onbeschoft zijn, maar bij Loki doe je het er maar mee. De Argentijnse jongens moesten om 6u alweer op, om te beginnen aan hun toer. En ook toen ging gewoon het licht aan en werd er uitgebreidt gepraat. Niet heel fijn, maar goed.

Dag 39 - Discovering Cuzco

De ochtend begon met een heerlijk goed ontbijt. Helaas zat het er niet bij inbegrepen, maar vooruit. Het was het geld zeker waard. Voor ons beide een eitje met ingredienten naar keuze en een goed bord fruit. Allemaal om de lichtelijke kater weg te werken.

Vervolgens zijn we Cuzco ingelopen. Het was een drukke aangelegenheid. Op 1 van de pleintjes was een komisch duo een optreden aan het geven. En werd er af en toe goed gelachen door het publiek. Humor hebben de Peruvianen zeker! 

Waar we ook achterkwamen is dat de Peruvianen ook een stuk meer sales gericht zijn dan de Bolivianen. Waar de Bolivianen je lichtelijk chagerijnig aankijken dat je hun winkel in komt, willen de Peruvianen je het liefst naar binnen trekken. Constant word je lastig gevallen om iets te kopen; eten, massages, oorbellen, zonnebrillen en andere zooi. Ook lopen er veel kleine meisjes in `traditionele` kleding met geitjes rond. Of je een foto met ze wilt maken. Het kost je wel een aantal Sols (peruviaanse currency). Het is een constante stortvloed van aanbod. Om gek van te worden.

Maar het werkt wel.

Merel kocht een sjaal. Chris kocht een vest. En beide hebben we genoten van een manicure. 

Hadden we nodig. Echt.

Na het rondlopen zijn we maar weer terug gegaan naar het hostel. Dit keer ietsje vroeger begonnen met drinken dan de avond daarvoor. Het was namelijk ook weer tijd voor "drink for your country". Dat hebben weer goed opgepakt! We moesten vooral ook even een voorsprong creeeren op Duitsland, aangezien Christine en Toni ook even langs zouden komen! En ze zouden het nichtje van Christine meenemen. Drie tegen 1... Daar moesten we een stokje voor steken. 

Na een verloren potje beerpong (Merel gooit er hopelijk ook ooit nog een keer raak) arriveerden de Duitse dames. Het was echt een top avond. Chris heeft nog een aantal spelletjes gedaan met een groepje Chileense gasten (dit keer zonder Merel); nog een rondje beerpong (wel gewonnen!), muntjes gooien richting een kikker en... tja dat laatste spel. Kennelijk wordt het veel gespeeld in Chili. Men pakt een kartonnen doos op van de vloer, zonder je handen te gebruiken en zonder je knieen op de grond te laten komen. Als dat is gelukt scheur je een stuk af van de doos zodat het voor de volgende persoon moeilijker is. Dit gaat door tot er nog maar een klein beetje over is. Chris lukt het aardig, sommige waren nogal verbaasd ("you are a tall girl! I was very surprised!"). Maar Christine was wel duidelijk de winnaar. Holy cow. Bendable. 

Anyways, we lagen er weer lekker laat in en weer veel vriendjes gemaakt. 

Dag 40 - Brakdag

Deze dag kwamen we niet zo heel veel stappen vooruit en hebben we eigenlijk voornamelijk gaar doorgebracht in voorbereiding voor de grote reis! We hadden namelijk besloten om de  Inka Jungle Trail te doen. Dit is een 3 of 4 daagse trek waarbij je gaat hiken, mountainbiken, wild water raften en zipline. Uiteindelijk eindig je de laatste dag bij Machu Picchu! Dit leek ons de beste manier om Machu Picchu te bezoeken, zonder 4 dagen 1000 km af te leggen en helemaal stuk te gaan. 

Dag 41 - Adrenalin!

Het was weer een vroege ochtend. Om half 7 werden we opgehaald bij Loki hostel door onze guide Franko, een local van Cuzco. Onze groep bestond uit 5 Amerikanen en 3 Australiers. Heerlijk om eindelijk een groep te hebben die allemaal Engels konden, inclusief de gids! De Australiers kende Chris al, ze hadden een klein praatje met elkaar gemaakt in La Paz. Van de Amerikanen waren er 2 meiden uit Milwaukee, die echt... heel bijzonder waren. Het klonk een beetje alsof ze constant stoned waren. En misschien was 1tje dat wel, aangezien ze kennelijk al een aantal dagen non-stop op Coca blaadjes aan het kauwen was. En dat ook nog eens allemaal doorslikte. Maar goed! Dan was er ook nog een Amerikaanse jongen, die alleen aan het reizen was. En nog 2 andere Amerikaanse meisjes. Met deze dames zouden wij uiteindelijk het meeste tijd doorbrengen aangezien aan het eind van de avond de groep opgesplitst zou worden. Wij zouden namelijk de 3daagse tocht doen en de andere de 4daagse. Dat betekende in de praktijk dat na het wildwaterraften wij door zouden gaan naar een ander stadje, terwijl de rest van de groep in de buurt bleef tukken. Maar goed dag 1 zouden we met deze groep doorbrengen. 

We begonnen dag in ieder geval met een korte autorit richting Abra Malaga. Het hoogste punt rondom dat gebied op 4350m ligt. Vanaf hier zouden we 2000 meter dalen met mountainbikes. We kregen allerlei beschermende spullen (die enorm stonken) en zagen eruit alsof we op oorlogspad zouden gaan. Franko, de gids, bleef herhalen dat het wel gevaarlijk zou zijn. We zouden 3x 30min dalen via de autoweg. De Peruviaanse chauffeurs zijn nogal gestoord, dus Franko wees ons erop dat we rechts moesten blijven rijden. Maar niet te rechts, want dan zou je in de greppel belanden. Aandacht erbij houden. Mocht er iets gebeuren dan was er gelukkig nog de bezemwagen. Edwin zou met het busje achter ons aan rijden. De meeste dames waren heel zenuwachtig. Chris had er zin in! Merel was niet onder de indruk. Na een imposante groepsfoto was het klaar om te gaan. Franko voorop, wij erachteraan en het busje aansluitend.

De eerste etappe was even inkomen. Even aftasten hoe de bochten gingen en hoe het verkeer met ons omging. Het was toen redelijk druk op de weg en er zaten aardig wat kronkels in. Chris ging op de 4de plek en Merel op de 5de. Alleen toen Chris op een gegeven moment naar Merel riep of alles wel goed ging kreeg ze een verbazingwekkend antwoord terug: "Ja hoor, maar mag wel iets harder!" Chris moest er hard om lachen en gaf haar de ruimte om langs haar te gaan. Als een motormuis vloog ze voorbij. Op zoek naar aansluiting bij de drie Australiers. Bij de eerste stop waren zij de eerste drie, daarna Merel, Chris en de Amerikaanse jongen. De twee dames uit Milwaukee kwamen 5 minuten later en uiteindelijk volgde 1 van de andere Amerikaanse dames met het busje. De missende Amerikaanse dame zat in het busje. Het was niet echt haar ding, dus was halverwege etappe 1 opgepikt.

Voordat we aan de volgende etappe begonnen wisselden Franko en Edwin van plek en vertelde Franko dat we moesten oppassen bij sommige bochten, want er stroomt water over de weg. Niet te veel vaart, maar ook niet te veel afremmen. En je voeten op de pedalen houden ook al word je nat! Zo houd je controle en gaat het soepel. Alleen Edwin hield zn voeten niet op de pedalen, dus de mannen volgden zijn voorbeeld. Alle vrouwen deden braaf wat Franko had gezegd. Grote verschil... wij zeiknat tot op ons ondergoed. De mannen alleen nat van de regen die halverwege begon. Het was een mooie etappe met de Australische mannen op 1 en 2 en Merel en Chris op 3 en 4 respectievelijk. We bleven goed bij elkaar en wij hielden de mannen soepeltjes bij. Heerlijk om vlakbij de gids Edwin te zitten, want we konden precies zien waar hij inhield en juist bijzette qua snelheid. De Ozzie mannen moesten wel hun best doen om hem niet in te halen, maar dat kwam voornamelijk omdat Edwin een klein mannetje was (Chris was groter) en zij 2 flinke kerels zijn. Met dat voordeel in gewicht kom je er wel. Merel moest daarentegen flink bij peddelen met haar 50 kilo. 

Na deze run was de adrenaline zeer aanwezig. Wat heerlijk om zo snel en soepel zo een berg af te gaan! Whooooosh. De australische mannen waren positief verrast door onze kunnen. En waar je eerst elkaar rustig leert kennen, was de groep nu opeens een stuk hechter. Alleen 1 van de Milwauke dames was gevallen toen ze probeerde uit te wijken voor een auto kwam ze in een greppel terecht. Maar niet ernstigs en die ging gewoon weer door.

Het liefst waren we bij de 3de etappe nog sneller gegaan alleen werd niet helemaal de realiteit. Ten eerste omdat het allemaal niet zo stijl meer was, maar ook omdat we twee keer moesten remmen want de walkietalkie van Edwin viel twee keer op de grond. Vervolgens begon ook de versnelling/ketting van Chris vreemd te doen, en de ketting van 1 van de Australiers vloog zelfs van zijn fiets. De laatste 100m heeft hij gedaan zonder ketting. Maar goed. We waren aangekomen! En waar het boven koud, regenachtig en mistig was, was het beneden warm en zonnig. Tijd voor DEET want we waren aangekomen in de Jungle! De eerste warmte voor ons sinds tijden en wat was dat lekker verdiend! 

Na even te hebben genoten van het zonnetje, en onze schoenen en sokken te hebben verwisseld voor slippers en een zonnebril was het tijd voor een snelle autorit naar de lunch plek. Een heerlijk buffet stond voor ons klaar met allemaal plaatselijke gerechten. Sommige dingen waren heerlijk (een soort kip kerrie rijst gerecht en gefrituurde banaan) en sommige dingen hebben we stilletjes laten staan (een soort gelei achtig iets en een zeepachtige soep). Lekker smikkelen en daarna tijd voor een momentje omkleden en ontspannen...

Maar dat duurde niet lang want het was tijd om te Wild Water Raften!! Iedereen ging mee na een niet zo overtuigend en vrij onduidelijk praatje van de local instructeur (twee van de Amerikaanse dames alleen omdat ze niet achter wilden blijven). Een oude man kwam met een busje ons ophalen. Twee Amerikaanse dames voorin, tot het grote genoegen van de opa. En wij met de resterende 8 achterin het busje. Op dat moment hadden er misschien nog 4 mensen comfortabel bij gekunt... dachten wij zelf in ieder geval.

Na 5 minuutjes rijden kwamen we bij een huis waar een groepje oude mannen lekker zaten te genieten van hun middag drankjes. Vervolgens ging er een grote deur open, richting de tuin, waar alle spullen lagen. ¨Amigo`s, we will need 5 minutes to prepare.¨ We hebben met verbazing toe gekeken hoe er 1 opblaasboot op het busje werd gegooid. Vervolgens werd boot nr 2 er bovenop gegooid. Toen kwamen er 2 hele grote tassen waar alle lifevests, helmen en lange mouwen shirts in zaten. Hup. Ook bovenop de auto. Vervolgens stroomt het busje vol met lokale mensen. Opeens zaten we met 17 man in het busje. Het busje werd gestart. Er werd nog even gezwaaid naar de oudjes die voor de deur zaten. Onze grijze chauffeur: ¨Look at my new amiga´s!¨ Wat nog even voor flink wat gelach zorgde bij de andere grijze mannen. 

We rijden nog geen meter voordat we stoppen. Er wordt wat rondgeschreeuwd en vervolgens komt er een jongen nog van het dak gesprongen. Hij was nog op het dak wat aan het vastmaken. No worries! Deurtje open en hij springt naar binnen. 18 man in het busje. Klaar om te gaan. Vamos! 

Het was zo`n 10 minuten rijden naar de startplek. We stappen uit en terwijl wij uitleg krijgen van de local instructor wordt om ons heen alles klaargemaakt. Helmpjes, lifevest, lang mouwen shirt en pedals worden uitgedeeld. Volledig uitgerust luisteren we naar onze instructeur. Hij stelt eerst iedereen voor en roept vervolgens om Jesus. Wij denken 1 sec. dat dit iets spiritueels wordt, maar een klein jongetje van 11 jaar stapt naar voren. Meet Jesus! Terwijl onze instructeur uitleg geeft beeldt de kleine Jesus alles heel braaf uit. Echt adorable! En hilarisch! En educatief! Wat wilt men nog meer. 

De boten werden verdeeld. Bootje 1 waren wij, twee dames uit Milwaukee en de Amerikaanse gast Avi en we kregen Jesus! Natuurlijk hadden we ook een captain die ons zou begeleiden (lees: commanderen). Hij was de grote broer van Jesus. De andere boot werd ook gevuld. Zij hadden de voornaamste mankracht, maar we gingen de strijd wel aan! In het water zouden ook nog 2 jongens in kajaken rondvaren. Zij zouden vooruit varen om te kijken waar we heen moesten en, mochten we eruit vallen, dan zouden zijn ons op komen pikken. Veiliger kan haast niet!

Na nog een korte uitleg van onze commendant (If I say forward, you go forward! Easy enough) was het tijd om te gaan!

En wat was het mooi.... De rivier was heel breed en ging door de jungle met aan weerszijde de bergen. Overal groen. Geen wolkje in de lucht. We hadden geen betere dag kunnen hebben! In de verte zag je die weg die we eerder had gefietst. Wat vogels vlogen ydilisch boven ons. Het was zo kalm en ontspannen...

Totdat we richting de golven gingen, want we kwamen hier natuurlijk om te raften. En onze commandant had er zin in! Vol overgave gingen we de wilde golven in en vlogen we de lucht in. Hij bleef maar Forward schreeuwen (Merel: Hoe dan? Ik moet wel water hebben om aan te kunnen raken!). Het water en wij vlogen alle kanten op. Wat geweldig! Wij liepen voorop, want ook al misten we de mankracht, we hadden het teamwork en een gestoorde fuhrer! 

Al snel kregen we krampjes hier en daar en waren ook blij als af en toe de rust even terug keerde en we even konden uitrusten en weer stilletjes konden genieten van het uitzicht. De Milwaukee dame (niet Lexie, maar Bella) benadrukte dit nog even door vol verwondering te zeggen: Wow guys... we are doing this is Peru... 

Hier en daar werd er ook oorlog gevoerd met Boot 2. Af en toe tegen elkaar opbotsen en natuurlijk elkaar natspetteren met de pedalen. Vooral Jesus genoot hiervan en nam dan ook elke mogelijkheid. Mooi ventje!

Toen stopten we even voor een kleine intermissie langs de kant. We gingen een spelletje doen wat wij voornamelijk noemde: Fuck the Gringo. Puur leedvermaak voor onze begeleiding, maar goed, het was ook voor ons wel grappig! We moesten onze peddel voor ons vasthouden met de hendel omhoog en het uiteinde in het zand. Vervolgens in een rondje staan en elke keer als de instructeur 1x op z'n fluit blies een stap naar rechts zetten en de volgende padel vastpakken. Bij 2x fluiten een stap naar links en bij 3x fluiten een rondje draaien en dan de peddel weer grijpen. Wie een peddel laat vallen was af. We hopen dat we het zo goed uitleggen, maar goed... het kwam erop neer dat wij als een stelletje idioten rondjes aan het rennen waren terwijl hij op zn fluitje blies en de andere toekeken. Het was wel hilarisch om te zien hoe strijdlustig iedereen werd! 

Na deze korte pauze gingen we weer op het water. En dit keer was het raak.... We begonnen heel rustig, als een soort stilte voor de storm... Onze commandant liet ons rustig dobberen terwijl Boot 2 zich alweer ging wagen aan een nieuwe set golven. We keken toe hoe zij ze trotseerden en overwonnen. En toen was het onze beurt.

Forwards! Forwards! Forwards!

We vlogen recht op de grootste golf af! Een schrille gil kwam er uit 1 van de dames en daar vlogen we. De golf nam de macht. Onze boot sloeg bijna om. Chris herinnert zich voornamelijk de lichamen waar ze tegen werd gegooid en toen een plons. En het gezicht van Merel. Merel die als enige in de boot bleef. Die er, verbazingwekkend genoeg, voor zorgde met haar 50 kilo dat de boot niet omsloeg. Haar gezicht toen ze zich besefte dat zij als enige nog in de boot was was geweldig. Want zelfs onze commandant was overboord gevlogen en zn slippers kwijt geraakt in het proces.

Chris ging 1x kopje onder en wist zich aan de boot vast te klampen. Trok snel Jesus naar de boot toe. Terwijl de commandant zichzelf de boot in trok, sprong Merel in actie en trok snel Jesus de boot in zoals ons geleerd was (aan het reddingsvest hijzen!). Merel redde Jezus! Een wonder geschiedde! 

Chris werd ondertussen als een soort dode zeehond door de commandant naar binnen gehezen. De andere dames en Amerikaan moesten we vervolgens oppikken. Maar we waren wel ook al onze peddels kwijt, dus dat was ook nog een leuke opdracht. Jesus begon met zn kleine handjes te peddelen. 10 voor de moeite, maar veel nut had het niet. Maar goed, na een enerverende paar minuten hadden we onze teamgenoten weer in de boot en ook de peddels en slippers van de commandant waren weer terecht! De kajak mannen hadden goed hun best gedaan.

De adrenaline en euforie namen een tijdje de overhand terwijl we weer rustig doorgingen. Hier en daar pakte we nog een paar golfjes, maar we waren niet eens dichtbij een 2de keer omslaan. Vervolgens gingen we nog body raften. Oftewel we sprongen allemaal overboord en ze zouden ons iets verder weer oppikken. Chris zwom vlakbij Jesus, die het allemaal prachtig vond totdat er een golf over hem heen ging. Toen kwam er een wanhopig handje uitgestrekt naar Chris toe. Zij zwom naar hem toe en heeft hem de rest van de zwemtijd gekalmeerd en omhoog gehouden. Uiteindelijk werden we weer allemaal het bootje ingehezen. Merel als eerste. Die pakte vervolgens weer Jesus en trok hem naar binnen. Chris werd weer door de commandant naar binnen gehezen. 

Toen het avontuur voorbij was waren we wel een klein beetje teleurgesteld. We hadden nog wel een uurtje door willen gaan! Tegelijkertijd was het ook wel weer mooi geweest. We stapten allemaal uit en het busje stond weer op ons te wachten. Alles werd weer bovenop het busje gegooid en we reden weer! Ongeveer een meter voordat iedereen besefte dat we weer iemand miste. Er werd wat gegild en op het dak geklopt, waarna we twee beentjes weer naar beneden zagen klimmen. Dezelfde jongen stond weer nog steeds op het dak.

Terug aangekomen bij de lunch locatie moesten wij en 2 van de Amerikaanse dames snel onze spullen pakken. We zeiden de rest van de groep gedag, aangezien zij een nachtje daar zouden overnachten. Wij gingen snel de auto in, op naar de volgende locatie! Wat we opmerkten was dat het opeens pikdonker was. Je kon bijna niet de auto uitkijken. Wat misschien maar goed ook was want het bergpad wat we opreden was uitzonderlijk smal en goede afgrond naast zich. Uiteindelijk kwamen we rond 21:00 aan in het hostel. Na even snel gegeten te hebben (heel vies eten) en na het ontmoeten van onze 2 nieuwe groepsleden (Nederlands stelletje Michelle en Bram) en de nieuwe gids Alex zijn we uitgeteld op bed gaan liggen. Maar wel enorm happy over de dag!

Dag 42 - Just keep walking!

De tweede dag van de tour begon rond 07:00. Na een medium ontbijt gingen we de auto in. We hadden dus 2 nieuwe groepsleden Bram en Michelle. Zij waren op maandag begonnen met de 4daagse tour, en wij sloten nu bij hun aan. Alex was de nieuwe gids voor dag 2 en 3. Het leuke was dat er nog een andere groep was met dezelfde travelagency. Dit was een grote groep Amerikaanse dames die elkaar allemaal kende en de 4 daagse gingen trotseren. Behalve dat de groep groot was waren een aantal van de dames ook groot. Sommige waren gespierd en fit, maar een aantal waren... gigantisch. Hun gids had de dames tot de sexy llama`s bekroond, maar noemde ze richting ons de sexy fat llama`s. Je kon t m niet echt kwalijk nemen, aangezien deze groep zich echt voortbewoog op een enorm langzaam tempo. Het was bizar.

Maar in ieder geval, deze groep zou precies dezelfde route volgen als ons kleine groepje van 6. Dus we zouden ze nog veel tegenkomen! Zo ook gingen zij mee ziplinen.

Het zipline was geweldig! Het bestond uit 5 lijnen en 1 touwbrug. We kregen weer een prachtig outfit (zie de nerdjes hieronder) en we waren klaar om te gaan! Maar eerst wachten op de dames groep... Sommige van hun waren bang, maar onze Amerikaanse dame was misschien wel het meest nerveus (1 besloot niet eens mee te gaan). We waren er ondertussen al achter dat de dames redelijke prinsesjes waren (1tje had een half uur onder de douche gestaan! Ongehoord! 5min douches zijn de norm. Waterbesparing en solidair met warm water doen. We dwalen af...).

Anyways, alle sexy llama`s gingen eerst met als laatste de meest stevige dame. Waarbij de crew nog even extra het touw moesten supporten om te zorgen dat het allemaal goed ging. We overdrijven niet als we zeggen dat ze echt gigantisch was! Vervolgens ging onze groep! Chris eerst, daarna Merel. Vliegen! Merel had haar gewicht niet echt mee dus redde net de kant niet. Daarna gaf de crew haar een goede zwieper bij vertrek. De eerste twee waren leuk maar simpel. Bij de derde gingen we als de Condor vliegen, oftewel ondersteboven! Super leuk ook dat wij tegelijkertijd mochten. Merel ging eerst een stuk sneller door de duw die ze kreeg, maar vervolgens haalde Chris haar weer in. We hadden bijna. Bijna. Een high five. Maar we misten elkaar net!

Vervolgens was er een touwbrug waar we overheen moesten. We zaten wel vast gelukkig (!), want toen wij op de burg aan het lopen waren begon hij enorm te zwaaien. Dit omdat 1 van de Amerikaanse dames (we hadden ze ondertussen ingehaald) ook op de brug begon te lopen. Dit keer de op ena zwaarste. Terwijl lekker meedeinsten met de brug hoorde we opeens een hele harde KRAK! Beide bleven we geschrokken stil staan. Merel riep over haar schouders of Chris oke was. Met Chris ging alles goed. Met de Amerikaanse dame gelukkig ook. Maar die was dus met al haar gewicht door een plankje gegaan. Ze wist zich nog vast te houden aan de draden. Na het checken of ze oke was zijn we allemaal zo snel mogelijk naar de overkant gerend. 

Daarna gingen we nog 1 simpele lijn doen, waar je wel werd gedraaid als een propellor. De laatste was de beste! De lijn was een kilometer lang en ons tuigje werd omgedraaid. We zouden namelijk deze als superman gaan nemen en oh wat was dat prachtig. De vrijheid van zicht, over de rivier en het dal heen... Wow! Af en toe moest je bijsturen zodat je geen rondjes zou gaan draaien, maar wat een heerlijk gevoel!

Na het ziplinen was het tijd voor het hike gedeelte. Niet ons favoriete stuk. Gelukkig konden we een gedeelte van onze pack laten bezorgen! We hadden overigens sowieso niet onze hele backpack bij ons, die stonden nog in Cusco. In plaats daarvan hadden we iedereen een small backpack met essentials erin zitten. 

Het hike was wel mooi. Door de Jungle, langs het spoor. Overal bordjes dat je er niet langs mag lopen, maar iedereen doet het. Inclusief alle gidsen. Overal kon je Machu Picchu zien in de verte, maar we moesten er helemaal omheen naar Aguas Calientes. Onderweg hebben we ook een hele lekkere lunch gehad en mochten we ook even een dutje doen in de hangmatten.

Het hiken duurde 3u en was prima te doen. Af en toe een beetje regen. Alleen de twee Amerikaanse dames hadden het zwaar en namen dan ook een heel langzaam tempo aan. Maar goed. 1 van de dames had ook een Alpaca trui aan en geen shirt eronder. Wij hadden t al bloedheet in onze shirtjes... poeh! Ook liet Alex ons een leuk trucje zien. Hij nam een foto van Machu Picchu en draaide vervolgens 90% waardoor je gezicht zag in de bergen. Echt mooi! 

Ook een leuk weetje! Bijna iedere toerist spreekt Machu Picchu verkeerd uit. Men vergeet namelijk de eerste C uit te spreken! Hoe wij het uitspreken zeg je eigenlijk in de locale taal Oude piemel. Als je de C wel uitspreekt (als een K) dan pas zeg je de naam van de berg. 

Aangekomen bij Aguas Calientes zijn we wifi gaan opzoeken (Bijna 2 dagen geen wifi. Kan echt niet!), een biertje gedronken, de bus tickets voor de volgende dag gekocht en lekker gaan eten. We lagen er weer vroeg in, want de volgende dag zou het een lange, prachtige dag worden!

Dag 43: Machu Picchu

Eindelijk. De reden waarom we alles hebben gedaan en 1 van de grootste redenen van onze reis. Machu Picchu (vergeet de C niet uit te spreken!). 

Om 4:15 stonden we klaar en gingen we richting de busstop. Michelle en Bram zouden omhoog gaan lopen, maar wij zouden met de bus omhoog gaan. We hebben ruim een uur in de rij gestaan voor de bus, maar we waren wel als 1 van de eerste boven en als 1 van de eerste in het park. Om 6u gaan de deuren open, en dankzij Michelle en Bram (die de klim binnen 45 min. gedaan hadden) stonden we praktisch vooraan de rij. Met voordrings. 

Per de instructies van Alex gingen we in Machu Picchu zo snel mogelijk klimmen, naar het hoogste punt, wat uitkijkt over de stad. Het bewakershuisje. Hier hebben we een aantal fotos gemaakt zondere alle toeristen en wat was het mooi... Dit waardeerde we pas echt 2u later toen het bomvol was. 

Machu Picchu... we hadden er veel over gehoord. Zoveel dat je eigenlijk weet dat het gaat teleurstellen. Een toeristische trekpleister. Is het zo mooi als dat iedereen zegt?

Maar ja... het was adembenemend. Geen ander woord te omschrijving. We hadden ook een pracht dag. Af en toe mistig (of naja... wolken die even langskwamen), maar over het algemeen strak blauwe lucht. Wow.

Na een tour van 2u door Alex namen we afscheid van iedereen. Vanaf 8u kon iedereen zijn eigen kant op en was het officiele gedeelte afgelopen. Bram en Michelle gingen 1 berg beklimmen en hadden de transfer naar Cuzco terug rond 4u. Wij gingen een andere berg beklimmen en hadden de transfer naar Cuzco rond 6u. Nadat we even ontbeten hadden en even snel hadden omgekleed (korte broek aan, pijpen afgeritst en ander shirtje aangetrokken) waren we klaar om Montaña Machu Picchu te beklimmen!

Ons was verteld dat de Montaña hoger was dan de andere berg, maar minder stijl. In plaats van 45min stijl omhoog zou het 90 min. gestaag omhoog gaan. Het was gelogen. Het bergpad bestond voornamelijk uit trappen. Oneven trappen. Wat een klim. Maar wat een uitzicht tussendoor. We hebben er uiteindelijk 75 minuten over gedaan om helemaal boven te komen. Best netjes al vonden we zelf.

Het uitzicht was het zeker waard! Je kon precies zien waar we de vorige dag begonnen waren met lopen en het pad wat we afgelegd hadden. Het was indrukwekkend. Ook hoe dicht je bij de wolken staat... Ongelooflijk mooi.

Na een half uurtje uitgerust te hebben en te hebben genoten van het uitzicht was het tijd voor de tocht naar beneden. Die vond Chris wat minder leuk. Afgegrond en afdalen.. bij dat soort dingen begint haar hoogtevrees weer op te spelen. Dus heeeeeel rustig zijn we naar beneden gegaan. Voor ons beide leek er wel geen einde aan te komen.

Toen we weer bij Machu PiCchu aankwamen krioelde het overal van de toeristen en besloten we uiteindelijk gewoon maar weer de bus naar beneden te pakken. In Aguas Calientas besloten we te lunchen en kwamen we erachter dat er een elektrischiteitsstoring was in heel het dorp! Dus geen wifi. Geen warme douche. Geen licht. Nada.

Chris besloot te genieten van (nog) een massage. Merel ging nog even rondlopen door het stadje. Toen kwam ze ook de mensen tegen van onze 1ste dag! Daar hebben we nog even meegekletst voordat wij om 18:00 de luxe trein naar Ollantaytambo pakten en vervolgens met de bus terug naar Cuzco. Daar aangekomen zijn we ingecheckt bij Loki en knock-out gegaan. 

Dag 44 en 45 - Time to Chill

We waren aardig kapot van onze prachtige tocht. En je zou denken dat we dan lekker lang hebben kunnen slapen. Maar in Loki Hostel gebeurt dat niet zo zeer. Hoewel wij braaf op bed lagen, onze kamergenoot was lekker aan het zuipen. En dan die kwam midden in de nacht de nachtrust verstoren. Merel heeft dit allemaal gemist. Die lag lekker te snurken. Chris heeft het grootste gedeelte meegekregen.

Dhr besloot eerst op de gang een speech te houden over hoe hij zn hart had weggegeven. Dat het niet goed was uitgepakt. Maar er geen spijt van had! En dat het de enige manier van leven is! Juist... dat ging ongeveer een half uur door voordat iemand hem erop wees dat ie lekker moest gaan slapen. 

Toen kwam hij in onze kamer.

Nadat hij een weg had gebaand naar zijn bed besloot hij dat hij nog even zijn mening met ons slapende mensen moest delen over Peru. En voornamelijk over zijn haat voor de verkoper. Dat ging ook ongeveer een half uur door voordat Chris haar geduld verloor en riep dat hij misschien maar eens zn mond moest dichthouden. Maar goed... toen begon hij dat hij ons in elkaar zou slaan, ons zou vermoorden. Iedereen zou vermoorden.

Chris voelde zich geen moment bedreigd en t was geen gevaarlijke vent. Hij was waarschijnlijk niet eens meer in staat geweest om zijn bed uit te komen. Maar prettig is anders. Op een gegeven moment is Chris heel even in slaap gevallen, totdat ze wakker werd van een andere vent die tegen Dronkenman nr 1 aan het zeggen was dat hij zn mond moest dichthouden, zn zooi moest opruimen en moest gaan slapen. Anders zou hij uit het hostel gezet worden. De volgende dag zagen we dat er een gat in de deur zat. Een maintenance mannetje kwam er fluitend een plankje overheen slaan. Goed... We hebben het overleefd en die gast durfde niet zoveel meer te zeggen. Merel heeft hier niets van gemerkt en heeft lekker doorgeslapen...

Eigenlijk hebben we de laatste twee dagen in Cusco niet zoveel meer gedaan. Chris heeft een sollicitatie gesprek gehad via Skype. Het heeft veel geregend. Merel heeft een nieuwe liefde in haar leven gevonden: De Chocolatechip creme Frappucino van de Starbucks. Het regende aardig veel. Lekker warme chocomel gedronken. De creme de la creme was de lunch met Michelle en Bram. We besloten namelijk Cavia te gaan eten.

Tot groot ongenoegen van Merel, maar ze ging wel mee!

De Cavia is een huisdier wat zijn oorsprong vindt in Peru en Chili. Hier werden ze ook voor het eerst tam gemaakt en gebruikt als offer. Hollandse zeevaarders hebben ze kennelijk naar Europa gebracht (jippie!). Zowel Merel als Chris hebben Cavia`s als huisdieren gehad. In Peru is Cuy, de Cavia, meestal gebakken of gefrituurd en wordt meestal in zijn geheel geserveerd. Voor de toeristen zoals wij werd er nog een hoedje op het arme beest neergezet. Meestal wordt het geserveerd op speciale gelegenheden. Je eet het met je handen. Er zit niet heel veel vlees aan.

Het is niet aan te raden.

We hadden er 1 voor de tafel besteld. Merel zou niet eten, maar toekijken. Het duurde een uur voordat het beestje klaar was, en daar kwam ie... in vol ornaat. Op tafel. Na een aantal foto`s gemaakt te hebben van het arme beestje zou de eigenaar het in stukjes snijden. Letterlijk werd het mes er doorheen gehaald en lag het beest nu in 4/5 stukken op het bord. Michelle, Bram en Chris hebben alle 3 een paar stukjes geprobeerd... maar waren niet onder de indruk. Merel zat er afkeurend naast. Vooral toen we het beest niet op aten. Omdat het echt heel vies is. Maar zo had het dochtertje van de eigenaar ook nog wat te smikkelen! Lekker dat zij het vond!

Op zaterdagavond, na weer een dagje rond lopen door cuzco, hebben we de bus richting Arequipa gepakt.

Hier houdt deze blog even op! Hij is nogal lang, maar we moeten nog even wat inhalen. Om het op te breken sluiten we deze blog even af en gaan we door in de volgende. 

Tot zometeen!!!

Veel liefs

Merel en Chris