Sucre, La Paz en Copacabana

Hoi Lieve allemaal! 

Na een enerverende week in Cusco (inclusief trektocht naar Machu Picchu) besloten we dat het weer eens tijd is voor een blog! In Uyuni besloten we meteen de nachtbus naar Sucre te halen. Een studentenstad waar we goede dingen over hadden gehoord. Oorspronkelijk niet echt op de planning, maar dat is het heerlijke van deze reis! We staan vrij om te doen wat we willen (binnen de perken). 

Dag 29: Sucre here we are

De nachtbus was weer 1 voor in de boeken. We zaten achterin, onder andere samen met Tiernan (Australian) en een heleboel locals. Het was een semi-cama bus, wat betekent dat de stoelen maar een beetje naar achter konden en niet geheel plat. Er waren twee raampjes achterin ipv airco, die we nodig hadden want het stonk nogal in de bus. Alleen zodra we begonnen met rijden creeerden de raampjes een wervelwind, waardoor we beide alle kleren aan deden die we hadden en ieder soort mondkapjes omdeden (neksjaaltjes voor de mond/neus). Die kwamen goed van pas toen we toch maar besloten de raampjes dicht te doen, want wat een geur in die bus. Poeh. En warm dat het werd.

Halverwege de busrit was er gelukkig een plasstop. Chris moest namelijk al een tijdje, maar durfde niet echt door de bus heen te lopen en er lagen allemaal kinderen te slapen op het gangpad... Toen we blij uit de bussprongen zagen we dat de plasstop bij een vergaand gebouw was en dat alle mannen op random plekken gingen plassen. Wij, samen met een enkele andere vrouwen, baanden onze weg richting de bosjes in het donker met onze wc rol onder de arm. Heerlijk, dat geen idee hebben waar je plast. Na 6u rijden waren we er eindelijk. Sucre. Om 5u ´s ochtends. Tiernan´s hostel was gelukkig vlakbij die van ons, dus namen we samen een taxi op naar ons hostel Kultur Berlin.

Na het wakker maken van de 24u receptie mochten we gelukkig zonder bijbetalen onze kamer in. We hadden gekozen voor een private room voor 1 nachtje en daarna weer een dorm. Even wat privacy/´luxe´ was gewoon nodig. Onze kamer was een tuinhuisje met een private bedroom. De pissebedden kropen rustig rond, maar over het algemeen een prima kamer. Even omkleden en dutten maar. 

Na onze dutjes zijn we een wasje gaan wegbrengen en even door het centrum gelopen. Sucre ligt op ongeveer 2700m en is een mooie stad met kolonische gebouwen. Het centrum heeft veel paleizen, kerken, een grote markt, mooie parken en belangrijke gebouwen. Er zijn hier veel talenscholen en bij ons hostel werd dan ook spaanse les gegeven. Niet dat we daaraan mee hebben gedaan. In ieder geval hebben we deze dag voornamelijk door het stadje gestruind en winkels bekeken. Ook hebben we aardig veel gegeten, waaronder Bitterballen en Bossche Bollen! Sucre heeft nogal veel restaurantjes met Nederlandsche eigenaren. ' s Avonds bij het hostel gegeten en redelijk vroeg naar bed gegaan.

 Gigantische Bossche bollen

 Bitterballen (niet zo lekker als in NL)

 Laatste in is soort van Nederlands...?¿?

Dag 30: Sick day 

In de nacht begonnen de problemen. Merel werd ziek. We zullen jullie de details besparen, maar we waren zeer blij dat we een private room hadden. Deze dag heeft Merel met koorts voornamelijk in bed doorgebracht en Chris heeft wat dingen geregeld (dorm room verandert in nog een nacht private, kruikje en wat eten gekocht) en mocht zelfs een soepje voor Merel maken in de keuken van het restaurant van het hostel!

Om 20:00 besloot ze maar bij Merel in bed te gaan liggen en om 22:00 sliepen we beide weer. Grannies. Maar door Uyuni waren we beide best gesloopt.

Dag 31: How do we get out of here?

De volgende dag voelde Merel zich gelukkig weer wat beter en kon zichzelf alweer richting het restaurant bewegen om wat te eten. Ook deze dag hebben we niet heel veel gedaan, behalve door het stadje struinen. Voornamelijk omdat dat nogal veel inspanning koste voor Merel. Wel hebben we ons eerste (!!) handwasje gedaan.

Ondertussen was Chris het stadje al aardig zat en wilde eigenlijk z.s.m. door naar de volgende stad: La Paz. Dit bleek alleen nogal een uitdaging te zijn door de Dakar race. Omdat deze in de buurt was, of ging starten of iets in die trant (Chris snapt er helemaal geen ster van, maar de Dakar zou maandag starten vanuit La Paz) zouden er in ieder geval zondag en waarschijnlijk ook maandag geen bussen rijden. Nou weet niemand het 100% zeker, maar goed. We hebben nog even geprobeerde de bus van zaterdagavond te halen (oh my god stress), maar uiteindelijk was die vol. Toen hebben we maar besloten om maandagochtend het vliegtuig naar La Paz te nemen. Want nog meer dagen in Sucre was niet echt een optie. 

's Avonds weer in het hostel gegeten en vroeg naar bed. Wel waren we van private naar dormroom gegaan en zijn we er die avond achter gekomen waarom Kultur Berlin een partyhostel was. Er was een grote binnenplaats (normaal het restaurant) en een disco in het gebouw, die kennelijk alleen gebruikt wordt op de zaterdag. We sliepen in een  dormroom vlakboven de binnenplaats en dat hebben we gemerkt. Wat een herrie. Maar goed...we lagen dan ook weer voor 10u in bed. Grannies 2.0.

Dag 32: DINO park

De zondag zijn we naar de kennelijk allerbeste attractie gegaan die Sucre te bieden heeft: Parque Cretacico (of gewoon Dino park). We hadden online goede dingen gelezen dus daar gingen we dan! Maar voordat we naar het park gingen, hebben we eerst nog een tweede ontbijtje (Merel had wat in te halen na het ziek zijn) gehaald in Cosmo cafe. De eigenaar van het cafe was overduidelijk Nederlands en speciaal voor Chris was er eindelijk weer nutella! 

 NUTELLA <3

Terwijl we wachtte op de bus, die vertrok voor de kerk, kwam er een bruiloft naar buiten. Ze zagen er prachtig uit en om hun vreugde met ons te delen gooide ze witte snippers over onsheen. Super lief en blij waren ze. Goed begin van onze dag!

Het park gaat over de voetafdruk collectie die Sucre heeft. Kennelijk was tijdens de dino periode in dat gebied een groot meer waar allerlei soorten dino´s kwamen om te drinken. Door de verschuiving van de aarde is de grond dichtgeklapt en zijn deze voetafdrukken heel goed bewaard. Het zijn er meer dan 5000, van klein tot groot namelijk 15 verschillende soorten. Ze zijn per ongeluk ontdekt door een cementfabriek. De Bolivianen hebben er een park omheen gebouwd met replica´s van de dino´s. 

 M-Rex met broertje T-rex (bedreigde diersoort)

Het klinkt enorm interessant. Maar al snel kwamen wij erachter dan een voetafdruk voor hun, voor onsgewoon een vage vorm in de modder is. Die we zelf daar ook hebben achtergelaten. Het mooiste van het park was het uitzicht wat je had op de stad. De manier waarop de Bolivianen steden maken is zeer bijzonder. 

 Very interesting...

 Uitzicht over stad

Bij het hostel zijn we nog twee Nederlanders tegengekomen, Niels en Bartjan. Met hun hebben we nog 's avonds lekker gegeten en biertjes gedaan. Maar ook toen lagen we rond 10/11u in bed. Grannies 3.0

Dag 33: Off to La Paz

De volgende ochtend vroeg met de transfer naar het vliegveld. Bij de douane mocht eigenlijk bijna alles mee in onze handbagage (lees: 2 flesjes bier, blikje cola, water en bakolie), alleen Chris haar Zakmes werd afgepakt... Vrij logisch, maar vergeten dat die in de handbagage zat. Stom. Het vliegen ging vrij vlot en was een verademing na alle (nacht)bussen. 50min in de lucht en hup, landen op La Paz. 

Aankomst in La Paz. La Paz is de hoofstad van Bolivia, en de hoogste hoofdstad ter wereld op ongeveer 3600m. Het is gebouwd op verschillende bergen en ligt in een soort kom vorm. Dat klinkt vaag, maar wow wat een prachtig uitzicht als je aankomt vanaf het vliegveld, dat ligt namelijk op 1 van de hoogste punten en je moet helemaal naar beneden voor het centrum.

We hadden besloten om dit keer in het Wild Rover Hostel te verblijven, wat voornamelijk bekend staat om de feestjes. 

Na gesetteled te zijn bij het hostel namen we contact op met Christine en Toni, die al een aantal dagen in La Paz verbleven. Ze waren meteen doorgegaan vanuit Uyuni. We hebben met hun een aantal boekwinkeltjes afgestruind op zoek naar Engelse/Duitse boeken. Uiteindelijk helaas niet echt gelukt. Wij hebben onze e-readers bij ons en dat is wel heerlijk. Na lekker in het zonnetje gezeten te hebben (zon is schaars in Bolivia! Veel regen gehad) besloten wij nog even wat winkels op te zoeken en namen we weer voorlopig afscheid van de Duitse dames. We waren alleen onderhand aardig afgedaald en moesten een half uur omhoog lopen. Dat is natuurlijk geen optie. Gelukkig hebben ze in La Paz minibusjes die je voor 2 Bob (ong 0,30 euro) overal mee naar toe nemen (op hun lijn natuurlijk). Het is een beetje krap, maar super fijn.

We hebben toen een kort rondje bij de winkels gedaan, een warme chocomel met marshmellows gedronken bij een tentje en terug naar het hostel.

Bij het hostel werd het partytime. We waren er al vrij vroeg, en hadden nog niet echt honger (late lunch), dus besloten alvast wat biertjes te doen met een paar kippenpootjes. Ook was het Drink for your Country avond. Wat betekent dat je een streepje voor je land krijgt elke keer als je een shotje doet. Daar waren wij wel voor te porren. 

Toen we 21:01 besloten om nog wat te eten, want de alcohol vloeide rijkelijk, was de keuken helaas net dicht. 21:00. Juist. Oh well! We hebben uiteindelijk de eer van Nederland alleen hoog moeten houden. Helaas was dat verre van het aantal shotjes wat Australie tot zich had genomen. Maar ja, met 30 man tegen 2 dames... wat wil je dan?

Het was in ieder geval weer een gezellige avond, waarbij we nog een baan aangeboden kregen door de barmanager. Op dat moment leek het ons een goed idee om daar een weekje achter de bar te staan. De volgende dag not so much. Au.

Dag 34: AUW... (& Llama truien)

De hoogte, de alcohol en geen eten eisten hun tol bij Chris. Ze heeft tot 14:00 in bed gelegen. De details zullen we jullie wederom besparen, maar het was geen pretje. Daarna heeft ze zich uit bed kunnen trekken en zijn we op zoek gegaan naar een heerlijk warme Llama trui. 

Deze truien zie je overal. In alle winkels. En op alle backpackers. Aangezien het niet zulk warm weer is in Bolivia (regenseizoen) zijn ze nodig ook. We zijn beide geslaagd qua trui, en Merel heeft ook meteen maar een paar warme sokken gekocht. 

´s Avonds waren we super gaar en keken we brak toe hoe het feest gewoon weer opnieuw begon. Zonder ons dit keer. Wij zijn weer vroeg ons bed ingedoken.

Dag 35: Special trip to Copacabana

Deze dag zijn we naar Copacabana gegaan. De bus vertrok in de middag. Het was weer een heerlijk bijzondere busrit! We zouden ongeveer 3,5u doorbrengen in een prachtige lokale, kleine bus. Er zaten nog 2 Nederlanders en een Duits meisje in die we al een paar keer eerder waren tegengekomen. Altijd gezellig.

Zoals we al zeiden, de busrit zou ongeveer 3,5u duren. De stad uitkomen duurde alleen al 1.5u ongeveer. Dit was voornamelijk omdat de grote weg onder constructie was, wat betekende dat we door de kleine straatjes heen moesten. Geen asfalt, voornamelijk modder en plassen. Geregeld kiepten we bijna om. Als je door die buitenwijken rijdt, dan pas zie je ook de armoede, de rotzooi en de chaos die er heerst op straat. Het was een vrij surrealistische anderhalf uur waarin we onze ogen uitkeken. En ook wel heel blij waren dat we niet precies zagen hoe de chauffeur reed.

 Bijzonder huisje op een huis...

Na nog 2u rijden langs prachtig landschap waren we bijna bij Copacabana.. Alleen stopten we ongeveer een uur voor tijd in een dorpje. Er werd iets geschreeuwd in het spaans en iedereen begon uit te stappen. We vroegen aan een mede passagier wat er aan de hand was en die vertelde dat we uit moesten stappen omdat we de rivier over moesten steken. Wij zouden voor 2 BOB via een ferry overgebracht worden en de bus zou met een aparte boot gaan. Onze spullen zouden in de bus kunnen blijven. Zo gezegd, zo gedaan. En wat een zicht. Onze bus op een boot. Waarvan je eigenlijk bijna zeker weet dat ie elk moment kan zinken. Maar het ging zowaar goed! Uiteindelijk weten die Bolivianen wel wat ze aan het doen zijn. 

 Even overstappen 

 Daar komt de bus..

We kwamen ongeveer 1.5u later aan dan gepland. Bij aankomst zijn we eerst naar het hostel gegaan (Hostel Sonia, stond goed aangeschreven!) en vervolgens wat gaan eten. Bij het eerste tentje wat we binnen liepen kwamen we een bekend gezicht tegen, namelijk Tiernan! De australier met wie we in de bus zaten van Uyuni naar Sucre. Hij was samen met een Portuguees (de eerste die we tegen zijn gekomen). We zijn gezellig bij hun aangeschoven en hebben gezellig met hun gekletst en gegeten. 

Dag 36: Copacabana 

Na een hele koude nacht in Hostel Sonia (we sliepen gewoon binnen, maar dat zou je niet zeggen met die kou) zijn we Copacabana gaan verkennen. Dat duurde niet heel lang. Het is een klein dorpje op 4000m hoog en ligt aan Lake Titicaca. De grootste attractie van dit dorpje is Isla del Sol, wat je kan bereiken vanuit Copacabana. We konden ons best voostellen dat Copacabana een heel leuk strand dorpje is als het prachtig weer is. Alle restaurantjes hebben rieten stoelen en staan klaar voor de zon en de cocktails. Zo jammer dat het regende. Gelukkig hebben rond de middag toch nog een drankje kunnen doen in de zon op het dakterras. Want zodra het zonnetje zich even laat zien, is het heerlijk. 

We hebben deze dag lekker alle winkeltjes weer afgestruind, op zoek naar meer Lama spullen. Merel heeft nog beenwarmers gekocht en Chris nog een leuke muts. Zo lekker warm.

Dag 37: Isla del Sol

De inca's geloofden dat de Zonnegod op dit eiland geboren was. Er zijn op dit eiland nog een paar dorpjes, en een aantal hostel. Vele backpackers blijven dan ook 1 nachtje op dit eiland en wij snappen waarom... Maar mocht je gaan, stap dan uit op de noordkant! We leggen later wel uit waarom.

Anyways, wij zouden een dagtrip van Isla del Sol doen. Het plan was als volgt:

• 08:30 een bootje pakken
• 10:30 bij de noordkant uitstappen en dan vervolgens 3u hiken naar de zuidkant om om 
• 15:00 de boot weer terug naar Copacabana te pakken (voor de snelle rekenaar... we hebben dan een half uur lunchen erbij gerekend) 

Helaas ging niet alles volgens plan.

We zaten namelijk in swerelds langzaamste boot ooit (de driver nam af en toe ook nog even zn handen van het gas, omdat praten en varen tegelijkertijd zo lastig is). Hierdoor vertrokken we niet alleen later, maar waren we ook pas iets over 11u bij de noordkant. Zouden we onze boot van 3u nog wel redden werd toen de vraag? Beide zijn we niet echt hikers. Eerder het omgekeerde. 

Maar goed. We besloten er gewoon voor te gaan en misschien proberen door te stappen. Maar nog steeds wel te genieten. 

Dit was de eerste keer dat we eigenlijk echt iets groots gingen bezoeken zonder tour/gids/begeleiding. Het had zo z'n voordelen: geen constante spaanse uitleg zonder iets te begrijpen, goedkoper en we konden ons eigen tempo aanhouden. Het grootste nadeel was dat we de trekpleisters missen, aangezien wij gewoon doorlopen en genieten van het mooie uitzicht. Waar we nou echt naar keken... geen idee. Toen we beseften dat we al 3 van de 5 bezienswaardigheden hadden gemist besloten we maar bij dingen te gaan stil staan waar grote groepen toeristen met gids stonden. We try to be good tourists.... Maar eigenlijk zijn we cultuurbarbaren (Chris: sorry pap!)

 Hele bijzondere stenen....

Wat we wel weten is Isla del Sol echt prachtig is. We hebben lekker doorgelopen. Chris had het wat moeilijker dan Merel, vooral met het recht omhoog gaan. Maar goed! We hebben het gehaald en bijna binnen de tijd. Halverwege onze tocht kwamen we nog twee bekende gezichten tegen! Het duurde even voordat we ze herkenden en konden plaatsen maar het waren Sarah en Chris, waarmee we Oud en Nieuw hebben gevierd in San Pedro! Super grappig! Zij waren van Zuid naar Noord aan het lopen en zouden 1 nachtje in het Zuiden verblijven. Bij Zuid zijn ze uitgestapt en moesten ze vervolgens incl. backpack een half uur stijle Inca trappen oplopen. Een hell. Zo blij dat wij naar beneden konden lopen. 

Terwijl we die trappen afliepen werden we wel ingehaald door een kudde ezels. Die Chris nog bijna van de trappen afduwde. Maar goed. Het zuiderdorp was wel weer heel mooi met hele mooie huisjes. Het eiland was echt prachtig in ieder geval, en zeker de moeite waard om helemaal af te lopen!

We waren rond 19:00 terug in het hostel en waren van plan om lekker te douchen, her in te pakken en boekje te lezen. Nadat we beiden hadden gedoucht, Merel stapte letterlijk net de douche uit, toen ons licht uitviel. Chris dacht in eerste instantie dat wij zelf de oorzaak waren (de stoppenkast zat namelijk in de badkamer en had geen bescherming tegen water of iets). Maar Merel zag dat heel Copacabana donker was. Het was een algehele blackout, die uiteindelijk ong. een uur heeft geduurd. Het was wel een gezellig uurtje met zaklampjes! Na het verder inpakken van de spullen waren we in ieder geval weer klaar om de volgende dag naar Cuzco te vertrekken! Eindelijk was het tijd voor Peru!

Hier laten we het weer bij. We zullen deze week ergens onze avonturen in Peru uploaden omdat we in Cuba vrijwel geen internet zullen hebben. En dan is het alweer bijna tijd om naar huis te gaan!

Maar daar zijn we nog lang niet... eerst nog Sandboarden, steden bezoeken, wellicht surfen, paardrijden en cocktails op het strand doen aangezien we weer het mooie weer gaan opzoeken.

Tot snel lieve vrienden!

Dikke kus,

Chris en Merel