San Pedro de Atacama to Uyuni - 3 day fourwheeldrive trip

Goedenavond allemaal!

Blog #1000! Het was tijd om Chili te verlaten, een land waar we beide verliefd op zijn geworden. Wat een mooi land met zulke aardige mensen. Meerdere mensen hebben gezegd dat Bolivia heel anders zou worden dan Chili... We shall see!

Dag 26: Entering Bolivia

De dag begon weer lekker vroeg! We stonden vanaf 07:30 klaar om opgehaald te worden. Met ons nog meer mensen, waaronder een Amerikaanse jongen. Van wie we de naam nog steeds niet weten. Oeps. Langzaam werd iedereen opgehaald. Onze namen werden rond iets na 08:00 opgenoemd. Eager dat we waren, renden we richting het hek waar de bus stond te wachten. Ok, rennen ging nogal lastig met 12 liter water, 2 backpacks en 1 etenstas (Waar we heul blij mee waren). In de bus zaten al 2 stelletjes. We gingen uiteindelijk nog 1 stelletje en een solo reizende Chinees ophalen. Met een volle bus vertrokken we richting de grens. 

Terwijl we in de lange rij stonden bij de exit immigratiedienst van Chili met nog honderd andere mensen die dezelfde tocht gingen maken zagen we opeens een bekend gezicht. De verloren puppy van Oud en Nieuw!! Snel doken we weg. Helaas zijn we haar en haar vriendinnen nog 3 dagen lang tegengekomen (in de rij voor de wc, bij de zonsopgang, bij het hostel etc.). Gelukkig herkende ze ons niet, of deden ze in ieder geval alsof. Pfieuw.

Na een exit stempel gekregen te hebben zijn we vervolgens doorgegaan naar Bolivia voor onze enter stempel. In deze rij kwamen er opeens twee blonde gekken op ons afgerend, namelijk onze Duitse vriendinnen Christine en Toni! We hebben uitgebreid in de rij onze nieuwjaarsavonturen verteld, vanaf het moment dat onze wegen splitsten. Zij gingen ook de Uyuni Tour doen, maar dan met een andere auto. We zouden ze dus vast nog een aantal keer tegenkomen. 

Na het behalen van de benodigde stempels gingen we met z´n 2en terug naar de auto voor het ontbijt. Onze drivers hadden wat broodjes met beleg neergezet, twee soorten cakejes, koffie en coca thee. De Coca Thee was Chris haar redding, want hoe langer we op de hoogte waren, hoe zwakker ze zich begon te voelen. De driver zag het, gaf wat extra coca thee en adviseerde om alleen maar de cakejes te eten en ander droog voedsel. 

Na het ontbijt was het tijd om van auto te wisselen en ruilden we ons busje in voor een 4 Wheel Drive Jeep. Van de groep waarmee we naar de grens zijn gegaan bleven alleen wij en een Chinees over (genaamd Whenzi of Kevin voor de westerners). De andere verdwenen met een jeep over horizon. Ons werd verteld dat Lukas eraan kwam. Echt. Kennelijk was Lukas onze driver voor de komende drie dagen, maar hij moest eerst nog even wat andere mensen ergens afzetten. We kwamen erachter dat we werden gekoppeld met 3 Brazilianen: Daniela, Sylvia en Edson. Sylvia en Daniela zijn zussen, en Edson is de man van Sylvia. Qua indeling in de auto werd het al vrij snel duidelijk. Edson voorin, want dat was de enige plek dat hij paste (een grote vent, hij stootte nog net z´n hoofd niet tegen het dak), Chris op de achterbank in het midden ivm wagen/hoogteziekte, Merel en Kevin op de achter achterbank aangezien zij het kleinst waren. De twee Braziliaanse dames kwamen aan de weerzijde van Chris te zitten.

And we were off! Op weg naar Uyuni, door prachtige landschappen.

Lukas, onze driver, was een echte Boliviaan. Zat al 22 jaar in het vak. Het vak houdt in dat je chauffeur, kok, monteur en gids in 1 bent. Nou kon hij natuurlijk geen woord Engels. Gelukkig kon Daniela aardig veel voor ons vertalen gedurende de 3 dagen. Super fijn! Lukas had meegekregen van onze eerdere driver dat Chris een beetje ziek was en vertelde toen dat hij een zak had met Coca blaadjes waar iedereen gebruik van kon maken. De eerste keer maakte iedereen er gretig gebruik van!

 Coca blaadjes 

De Coca plant groeit in de Andes op grote hoogte. Als je kauwt op de blaadjes van deze plant komt er een stof vrij die helpt tegen de hoogte, is stimulerend, verbetert je ademhaling, uithoudingsvermogen en zuurstofwisseling en onderdrukt het hongergevoel. En er zijn nog een heleboel meer werkingen te vinden. Wonderblaadjes zijn het! Cocaïne wordt van deze blaadjes gemaakt, tenminste, ze halen een bepaalde stof uit de blaadjes. De blaadjes worden ondertussen overal in verwerkt: in snoep, tandpasta, chocola, thee, bier (best wel lekker!) Je kan het zo gek nog niet verzinnen of ze hebben coca versie! 

Maar eerst wilden we de daadwerkelijke blaadjes kauwen. Lukas vertelde ons dat je er zo ongeveer 20minuten op moet kauwen (af en toe even in je wang verstoppen en dan weer herkauwen) en dan gaat het werken. Liefst uitspugen. Doorslikken ga je niet dood van. Daar gingen we dan met z´n allen, lekker kauwen. Het is een zeer aparte smaak die Chris wel kon waarderen (gelukkig), maar waar Merel niet heel blij van werd. Ook wisten we niet zo goed hoe je 20 min op die dingen moest kauwen, want na 5 minuten heb je het wel kapot gekauwd. Maar goed. Lekker fijnpersen die blaadjes. Qua werking was het voor Chris een grote opluchting, Merel voelde zich voornamelijk een herkauwende koe. Ook werden onze mondjes lekker gevoelloos. Een aparte bijkomstigheid. 

De eerste stop was Laguna Verde. Een mooi meer op 4300 meter. Dit meer verandert van kleur (groen) als er een goede wind staat. Helaas was het niet hard genoeg aan het waaien voor het mooie effect. Alle toeristjes waren mooie foto´s aan het nemen en stenen aan het stapelen. Wij waren door onze tours in San Pedro een klein beetje meer-moe geworden. Iedereen die ooit nog die kant op gaat... Doe geen tours met te veel meren in San Pedro als je de  Uyuni de 3day tour gaat doen. Op een gegeven moment is een meer een meer en ben je wel een beetje verzadigd. Ook al blijven ze nog mooi! Dit meer ligt aan de voet van de vulkaan Licancabur (meaning: mountain of the people. Een belangrijk figuur rondom de natives van San Pedro de Atacama). Rondom dit meer hebben we op een gegeven moment ook weer de 5000m aangeraakt. Chris bleef lekker kauwen op de cocablaadjes. 

 Bij Laguna Verde

Na het meer gingen we door richting de Hot Springs van Uyuni. Hier zouden we lunchen en konden we dus even een duik maken. Wel werd ons verteld dat als je last hebt van de hoogte dat je het beter niet kon doen, omdat het vrij warm is. En dan wordt je alleen maar zieker. Hierdoor besloot Chris buiten het bad te blijven. Merel vond het voornamelijk gewoon een te koud idee om om te kleden naar bikini. Brrrrrr. Toni en Christine kwamen we wel weer tegen, die hadden wel lekker een duik gemaakt! De hotspring zelf was niet heel indrukwekkend, en een beetje druk en chaotisch. 

 Bij de Hot Springs

De lunch was prima. Lukas had steak, salade en aardappelpuree voor ons gemaakt. De WC was onze eerste echte indruk dat Bolivia anders zou zijn dan Peru. Wat een stank kwam daar vandaan. Het was uiteindelijk gewoon een soort gat in de grond en je moest zand over je boodschap heen gooien als je klaar was. Het wegkomen van deze plek duurde wat langer dan verwacht, omdat een andere driver een geklapte band had. Deze driver had de mensen in de auto waar we eerder mee naar de Boliviaanse grens waren gereden en was zowaar de broer van Lukas! Dus natuurlijk ging Lukas helpen.

 Lunch 

Een half uur nadat we weer op weg waren kwamen we nog een auto tegen die pech hadden! Ook toen stopte Lukas, terwijl een heleboel auto´s doorreden. We hebben daar uiteindelijk een half uur gestaan, maar ze niet kunnen helpen en zijn weer verder gegaan (andere mensen waren ook weer gestopt). Het hele verhaal hebben we later in Uyuni te horen gekregen, toen we iemand toevallig ontmoette die in de auto zat! Het ging als volgt: Hun band was plots geklapt. Nadat hun driver er een uur over heeft gedaan om de band te verwisselen wilden ze weer verder gaan maar toen startte de auto niet. Op het moment dat wij ze tegenkwamen stonden ze er al 2 uur. Nadat wij ze verlaten hadden hebben ze er nog 2u gestaan, met de boodschap dat ze misschien moesten blijven slapen in de auto want ze moesten bij de auto blijven i.v.m. de drugsmensen die ´s avonds langsrijden (smokkelen) en de hele auto uit elkaar halen. Die mensen dachten allemaal precies hetzelfde: De auto mogen ze hebben, ik wil blijven leven! Anyways, de auto is uiteindelijk gemaakt en ze hebben het allemaal overleefd. Maar goed!

 Car troubles (kijk alle die mannen)

Terwijl zij doodangsten uitstonden gingen wij rustig weer verder naar de Geisers! De Sol de Mañana geisers wel te verstaan ongeveer op de hoogte van 4800/5000m. De vulcanische activiteit laat zich voornamelijk zien stoom en kokende modder. Het meest interessante van deze Geisers was dat dit de eerste keer was dat onze auto besloot niet te starten. Altijd gezellig. Na een paar keer proberen lukte het gelukkig toch nog en waren we weer onderweg. 

 Sol de Mañana 

Langzaam werd het steeds donkerder, vanwege het tijdstip maar ook vanwege de wolken. De laatste stop van de dag was Laguna Colorada, een prachtig ondiep zout meer wat rood gekleurd is als de wind goed staat ofzo. Jammer genoeg was Laguna Colorada met niet zoveel Colors voor ons. Maar goed, dat mocht de pret niet drukken. Wat de pret wel drukt voor Merel was de regen/windcombi en de skeletten van Flamingo´s waar we overheen liepen. Laguna Colorada trekt namelijk veel flamingo´s aan door het plankton, alleen als ze gaan trekken in de winter gaan niet alle flamingo´s mee. De zieke, oude en te jonge flamingo´s lukt het niet om mee te gaan en vriezen dan dood bij het meer. We liepen bijna letterlijk op een flamingo kerkhof. Zo gezellig. 

 Laguna Colorada

Dit was de laatste stop van de dag. We sliepen in een dorpje voornamelijk bestaande uit hostels. Niet de beste hostels die we hebben gezien/gehad en het was redelijk bikkelen. Het avondeten was ook niet heel veel, dus we gingen ook redelijk hongerig naar bed.

We hebben het tot nu toe alleen over de stops gehad, maar we moeten ook even beschrijven hoe surreal het is om alleen maar door dat landschap te rijden. Elk half uur verandert het weer enorm, van woestijnzand naar gras naar stenen... En constant zie je bergen op de achtergrond. Soms in de verte donder en bliksem. Soms regen en wind. En dan weer vollop zon. Ook zie je bij de stops een aantal jeeps om je heen staan, maar kan je op de ´weg´ helemaal alleen zijn. Of zie je er 1 in de verte rijden, wat ook voor mooie plaatjes zorgde. Dan vervolgens zie je overal llama´s en vicuña´s (nep-lama´s) rondlopen. De vicuña´s zijn wild en rennen af en toe de ´weg´ over. De llama´s staan lekker te grazen. We hebben onze oogjes uitgekeken gedurende de dag. 

Dag 27: Rocks

De dag begon vroeg. We zouden 08:00 wegrijden, maar dat werd uiteindelijk 08:30. Douchen werd even overgeslagen, want er stond een enorme rij en heet water was nog maar de vraag. Wel begon de dag met een prachtige Emoe die de gidsen een beetje naar het hostel hadden gelokt met eten. So cute!

 Goed ontbijtje 

 Emoe

Deze dag was de dag van de stenen! We begonnen met een korte autorit richting een grote steenformatie. Na een kleine klim (waar iedereen helemaal kapot van was door de hoogte) kwam je dan bij oude inca tekeningen. To be honest, we waren hier niet echt weg van. De tekening van ´el diablo´ was... ja... het zou ons niet verbazen als ze die elke week even bij tekenen. Het uitzicht was wel mooi van deze plek! Wel zagen we een dode lama tussen alle lama vriendjes. Lukas heeft dit ook even gemeld bij de boer die daar rondliep. Arm beessie.

Vervolgens gingen we door naar een gebied waar een boel rotsformaties waren. Volgens Lukas kon je in deze rotsen een heleboel beesten zien. Daniela nam een ruime vertaling en voegde eraan toe dat het misschien het geval zou zijn als je heel veel drugs zou nemen. Wat enigsinds klopte, want we deden ons best maar zoveel beesten zagen we niet. Eigenlijk alleen 1 formatie was als slang kon fungeren en 1 als een schilpad met een hoedje op. 

 World Cup?

 Slang?

Daarna gingen we naar de Kameel toe, een andere rotsformatie. En dit keer kon je het wel duidelijk zien! Lukas vertelde dat je aan de achterkant erop kon klimmen. Chris is het nooit gelukt, maar Merel heeft goed geklauterd en is er uiteindelijk op gekomen! Eraf komen was ook nog wel leuk. Chris besloot uiteindelijk op een andere rots te klimmen. Ook hier was eraf een stuk moeilijker. Lekker onder de blauwe plekken gingen we weer terug de auto in.

De 4de stop van de dag was... je voelt ´m al aankomen... bij nog meer rotsen. Alleen dit keer was alles heel hoog! Toen we aankwamen zagen we een groep andere toeristen bovenop 1 van deze rotsen. Chris wilde natuurlijk ook! Merel bleef beneden, maar gelukkig wilde Kevin mee. Toen Chris hem bovenaan vertelde dat ze toch wel een beetje last had van hoogtevrees moest Kevin wel even lachen. Hij klimt thuis regelmatig. Volgens Merel zag zijn op en afdaling er ook wel een stuk soepeler uit dan die van Chris. 

 Zoek Chris

De volgende stop was nog meer klauteren, ook al hadden we onderhand wel aardige honger. Normaal bleef Lukas bij zijn auto, maar dit keer zou hij ons begeleiden. We liepen eerst met Lukas voorop door een soort moeras met aan de zijkanten rotswanden. Lukas zag er niet heel fier uit, maar hij kon goed doorstappen! Op een gegeven moment stopte hij met lopen en wees naar 1 van de rotswanden. We zagen niet zoveel. Maar toen klapte hij hard met zijn handen (er was een goede echo) en zagen we meteen een beest bewegen. We weten beide nog steeds niet wat het precies voor een beest was, want het was aardig ver weg en de spaanse naam zij zowel ons als de brazilianen niet zoveel. Hij herhaalde zijn klaptrucje nog een paar keer tot dat de beesten echt niet meer geinteresseerd waren in hem. Na nog een paar meter verder te zijn besloot Lukas de dichtsbijzijnde rotswand op te lopen. De ene kant was namelijk loodrecht stijl maar de andere kant was te beklimmen. Wij op bergschoenen, Lukas op z´n sloffen. Ok, wel sloffen met hele goede grip! Hij zei af en toe dat we wat langzamer moesten gaan, omdat we helemaal buitenadem waren. Hij stond heerlijk glimlachen met z´n 2 tanden terwijl hij dit uitlegde. Geen hijgje te vinden. Wat een grappenmaker!

Toen we boven waren was het uitzicht prachtig. Precies tussen de bruin/rode rotsen lag een prachtig meer met veel groen en verschillende vogels. Zo verrassend hoe in een dor landschap dan toch zoveel groen kan zijn. 

Al dat klauteren maakt je wel hongerig, so lunchtime! Helaas was dat voor Merel niet een enorm succes want de lunch bestond uit rijst, tonijn en salade met veel avocado. Gelukkig zat er in de rijst nog een eitje verwerkt. 

Na de lunch hebben we eerst langs weer een heleboel lama´s gereden. Prachtig om te zien. Vooral als ze sex hebben. We zijn maar snel doorgereden. Privacy enzo. Een andere auto heeft op dat stuk de geboorte van een llama meegemaakt. Gelukkig konden wij de filmpjes zien! Langzaam ging de weg omhoog en de auto steeds langzamer. We waren zeer benieuwd of we de top van de berg zouden halen. Halverwege zijn we even gestopt voor een prachtig uitzicht. Op dit moment bedachten we dat we op onze camera´s de instelling levendige kleuren hebben. Ooooeeeeh. Zulke mooie foto´s voortaan.

Vervolgens zijn we in een dorpje gestopt voor een drankje. Hier hebben we een heerlijk Coca Biertje genuttigd! En ook nog een quinoa en cactus biertje gekocht. Deze moeten we nog steeds op drinken! Maar Quinoa hebben geproefd van de andere en is niet onze favoriet. 

Om het dorpje uit te komen moest je eruit gelaten worden door middel van een slagboom. Alleen was er niemand om deze te bedienen (siesta?). Er stond ook een vrachtwagen al een tijd te wachten. Na een aantal keer goed getoeterd te hebben besloot Lukas maar het eigen heft in handen te nemen en zelf de slagboom open te doen. 

Misschien was het karma... maar toen we daarna door een ander dorpje reden stopte de auto. Volledig. Oh oh. Gelukkig stonden we niet midden in de woestijn en was er een kudde van llama´s om ons heen. Wij dames konden ook even naar de natuurlijke wc terwijl we wachtten op Lukas. Na een half uurtje, en de auto redelijk uit elkaar te hebben gehaald, konden we gelukkig weer op pad. De auto reed alleen wel iets langzamer dan normaal en bij elke hoge hobbel was het even afwachten of de auto bleef gaan. Spannende tijden.

Maar naar de volgende stop hebben we het ook weer gehaald. Ook al stopte Lukas wel vrij plots waardoor we eerst dachten dat het een ongeplande stop was. Gelukkig kwamen er al vrij snel andere auto´s aan. Terwijl dit dorp gingen verkennen ging Lukas weer sleutelen aan de auto. 

Dit dorp was... bijzonder. Het was uitgestorven en een heleboel huizen waren vergaan. Het lag in het midden van de woestijn met een treinrails dwars door het ´centrum´. Hierop stond een trein die niet meer werd gebruikt. Het spoor werd uberhaupt niet meer gebruikt. Iets verderop zag je ook een kerkhof liggen. In combinatie met het dreigende weer en de random skeletten van dieren was het best een beetje spooky om daar rond te lopen. 

Het werd laat en gelukkig gingen we hierna naar het zouthotel, waar we een nacht zouden verblijven. Alleen moesten we er eerst nog komen. Blijkbaar was dus de benzinepomp kapot en moest deze gerepareerd worden. Echter wilde hij dit pas doen bij het zouthotel. Het was een zeer spannend ritje, omhoog. We gingen stapvoets omhoog en net toen we dachten dat de auto uit zou vallen reden we de oprit op van het hotel. Nailed it!

Terwijl we ons comfortabel gingen maken in het zouthotel, wat er overigens prachtig uit zag (!), brak buiten de hel los. Onweer. Bliksem. En Regen. Wow, wat was dat mooi om te zien vanuit het hotel. We zaten namelijk net op het randje van de zoutvlaktes en je zag heel ver weg de bliksem te keer gaan.

Het zouthotel bestond dus, duh, uit zout. De bedden waren zoutblokken, gelukkig wel met normaal matras (met Tom en Jerry lakens!), de grond was bestrooid met zout, de muren waren van zout... Heel mooi! En zowaar warm. 

Na een snelle douche van Chris (zonder te betalen. Merel werd helaas betrapt en moest achteraan in de rij staan. Besloot dit maar niet te doen) was het tijd voor eten! We kregen soep, ieder 6 frietjes en een klein kippenpootje. Jam. Wel kregen we een fles wijn en konden we biertjes kopen! En eindelijk kwam het zakmes een keer van pas, aangezien er geen opener bij de wijn was geleverd! Whoooop. 

Het klinkt als een groot feest, maar we lagen braaf om 21:00 weer in bed. De volgende dag zouden we namelijk om 04:15 vertrekken! BAM! Puur om de zonsopgang op de zoutvlaktes te zien.

Dag 28: Zoutvlaktes

04:00 opstaan is geen pretje. Maar het was het wel waard. Na een uur rijden in het pikkedonker (hoe Lucas wist waar hij heen moest... geen idee!) kwamen we aan bij het Incahuasi eiland. Dit eiland staat in het midden van de zoutvlaktes en staat vol met cactussen. Van mini´s tot hele grote! Om de zonsopgang te zien moesten we een flink stuk klimmen. Omdat we het gevoel kregen dat we nog maar een paar minuten de tijd hadden zijn we een sprintje gaan trekken. Zonder ontbijt. Op 4000m hoogte. Niet ons beste plan. Ook niet het slechtste. Eenmaal boven moesten we eerst een half uur bijkomen (gelukkig hadden we ook die tijd want de zon nam rustig z´n tijd) en gelukkig hadden we rijstewafels anders waren we knockie gegaan. Anderen hadden geen eten, en daarbij ging het nog net wat minder soepel.

De afdaling was ook zeer leuk, en hadden we net wat meer de tijd om alle cactussen even goed te bekijken. Toen we beneden kwamen stond Lukas klaar met ons ontbijt. Wij waren kennelijk snelle genieters, want het heeft lang geduurd voordat er meer mensen naar beneden kwamen. 

Na het ontbijt was het echt tijd voor de zoutvlaktes. En de gekke foto´s. Lukas toverde een dino en een giraf tevoorschijn. Waar wij een beetje verbaasd waren, wist Kevin meteen wat hij moest doen met de beesten. Op aanwijzingen van hem gingen we op een bepaalde manier staan... en toen leek het op de foto alsof we op de giraf zaten! We kregen al snel de smaak te pakken en besloten onze eigen attributen te pakken. Let´s go Nutella! Na een uurtje klooien kwam Lukas ons ophalen om ons naar een afgelegen plek te nemen waar we nog betere foto´s konden maken.

Zo gezegd, zo gedaan!

 Loco Tourists

Na alle hilariteiten was het bijna het einde van de trip. Eerst stopten we nog bij het zoutmuseum, waar ook de start van de Dakar 2014 was. Wel mooi om te zien, maar onze auto was er vrij snel op uitgekeken. Toen kwam de laatste maaltijd met z´n allen, in een dorp vlakbij. De enalaatste stop voor Uyuni. Terwijl Lukas weer de lunch voorbereidde, konden wij beetje shoppen. Helaas hadden we geen geld bij ons. De laatste stop was een treinkerkhof net buiten Uyuni. 

 Dakar Startpunt

 Treinkerkhof

In Uyuni was het tijd voor afscheid! Daniela, Sylvia en Edson gingen terug naar San Pedro. Na het zien van Uyuni hadden we besloten om meteen de nachtbus richting Sucre te nemen. wat een hel. Maar dat komt later! Wel hebben we nog op het terras gezeten met Kevin en onze Duitse vriendinnen!

Veel liefs uit Peru inmiddels alweer! Morgen naar Machu Pichu.

Dikke doei,

Chris en Merel